Çocuklarımdan Korkuyorum!

Dr. Deva

Öncelikle başınız sağ olsun Gurbet kardeşim. İki güzel evladını ahlaklı bir şeklide yetiştirme derdine düştüğünüz için de sizi tebrik ediyorum. İnşallah duyduğunuz endişeler evlatlarınızın güzel yetişmesi adına dua hükmüne geçer.

Temel değerlerimize bağlı kalmak, işin olmazsa olmazıdır. Bununla birlikte kriterlerimize bağlı kalmak şartıyla zaman ve zeminin de hakkıyla okunması gerekir. Gidilen yerlere entegre olma, bunu yaparken de asimile olmamaya dikkat etme meselenin iki önemli boyutudur. Asimile olmamanın en önemli dayanaklarından ikisi, elbette ve her hâlde dini ve geleneksel değerlerimize sıkı sıkıya bağlı kalınmasıdır. Yani binanın temelinin sağlam olması. Temel sağlam olursa çok büyük olmadıkça sarsıntılar binayı yerinden oynatamayacaktır.

Bizim terminolojimizde temel değerler iman, İslam ve ihsan üçlemesidir. Yani kamil bir iman, eksiksiz yaşanmaya çalışılan bir İslam ve her türlü salih ameli de içinde barındıran ihsan şuuru.

Sabır Gerektiren Bir Süreç

Bizim yaşlarımızda asimile olmak çok da kolay değil; çünkü çocuklarımıza oranla sosyal çevrelerde daha az vakit geçiriyoruz. Halbuki evlatlarımız hem okullarıyla hem de arkadaş çevreleriyle asimilasyona daha fazla maruz kalıyorlar. Bu yüzden çocukların şarj olması bizlerden biraz daha önemli geliyor bana. Dışarı çıkarken pillerinin dolu olması, geri döndüklerinde de yeniden şarj edilmeleri gerekir. Peki şarjı boşaltan bunca etken çocuklarımızın karşımızda bir buz dağı gibi dururken bu şarj işi nasıl olacak?

Çocukların eğitimi çok kanatlı, uzun süreli ve sabır gerektiren bir süreç. Bu süreçte biz ebeveynlerin vazifesi acele etmeden, yavaş yavaş evlatlarımızın eksiklerini tamamlama ve aksayan yerlerini tamir etme. Çocuklarımızı iyi okuma, onlarla beraber olma ve onları can kulağıyla dinleme meselenin en mühim yanlarından birisi.

Asıl vazifemiz, çocuklarımıza hakkıyla annelik ve babalık yapmamızdır. Bazen anne ve baba olduğumuzu unutup doğrudan rehber gibi davranmaya çalışıyoruz ki bu büyük bir yanlış bence. İyi anne baba olabilir ve çocuklarımızla daha çok vakit geçirebilirsek rehberlik zaten arkadan gelecektir. Parmaklarımızla dünyaları idare ediyor ama çocuklarımızla geçirecek iki dakika bulamıyor, onlarla bir demli çay içip sohbet edemiyorsak sorunu başka yerlerde aramamalıyız.

Güven, Sevgi, Tanıma

Çocuklarımızın dilinden düşmeyen bir konu daha var ki yenilik ve değişim. Artık zaman farklı… Bu zamanda eski kavramlar nasıl olacak vs. gibi söylemleri duyuyoruz.

Yazının başında da söylemeye çalıştığım gibi temel kavramlara bağlı kalarak zamana ve zemine ayak uydurma meselesi. Yeniliklere ve değişimlere karşı çıkmak maalesef bizleri katı ve tutucu fertler durumuna düşürecektir. Dinin esaslarına ters düşmeden, önyargılı olmadan, değişim ve yenilikleri yaşamak; çocuklarımız dahil tüm muhataplarımızla diyalog için önemli bir basamak olsa gerek.

Daha önce insanlarla diyalog kurarken en önemli unsurlardan birinin güven olduğunu yazmıştım. İster yedi kat yabancılarla olsun isterse evimizdeki evlatlarımızla olsun diyalogun başlamasının birinci gerekliliği güvendir. Karşılıklı güven oluştuktan sonra muhatabınız sizi sevecek, ardından tam manası ile tanıyacak ve sonunda da diyalog başlayacaktır.

Çocuklarımıza rehberlik yapacağım diyerek emir kipiyle başlayan cümleler kurmak yerine onların güvenini kazanmak ve kazandığımız bu güvenin üzerine vermek istediğimiz ahlaki değerleri inşal etmek çok daha akılcı ve kestirme bir yol olacaktır.