Durdu Ozan
Medine’nin ileri gelenlerinden iki arkadaş idik. Bir konuda anlaşmazlığa düştük. Mekke’ye gidip müşriklerden Utbe’nin hakemliğine başvurduk. Utbe hakemlik yapmakla kalmayıp bize peygamberlik iddiasında bulunan Muhammed’den de uzak durmamızı salıkladı. Güya o, insanları gereksiz şeylerle meşgul ediyormuş. Tabi bu bizi durduramadı. Arkadaşım Zekvân ile arayış içindeydik. Allah vardı ve birdi; ama bize daha fazlası lazımdı.
Bizler bir yandan araştırırken öbür yandan kader yolumuza su serpmekteydi. Zira Allah resülü, peygamberliğini ilan etmiş; ama Mekke ona kucak açmamıştı. Davetine kulak asmamış; hatta sözlerini hışımla karşılamıştı. O da hakikatleri duyacak ve kabul edecek başka sineler aramaya koyulmuştu. Arkadaşımla birlikte Resûlullah’ı ziyaret ettik. Onun mübarek sohbetinde bulunup ondan Kur’an dinledik. “Müslüman ol.” teklifi gelince ikinci bir defa düşünmeden kabul ettik. İş, Müslüman olmakla bitmiyordu. Şimdi omuzlarımızda ağır bir yük vardı: Medine’ye dönüp İslam’ı anlatmak. Nitekim yaptık da. Medine, kalbini hakikate açtı. Kısa süre sonra bu açılım Akabe’ye evrildi.
