Yüsra Mesude Arslan
İçinde yüzdüğümüz dijital çağ, kurallarını bilmediğimiz tuhaf bir oyun oynuyor bizimle. Hemen her şey parmaklarımızın ucunda; ama işte tam da bu yüzden, bir türlü ulaşamıyoruz onlara. Bir tık ötede olsalar da! İçerik bolluğu, çoğumuzu “modern açgözlüler”e dönüştürdü. Her şeyi bilme hırsımız, ne varsa biriktirme telaşına dönüştü. Bu yüzden zaman bulup yetişemediklerimizi, “belki bir gün bakarım” diye, sürekli bir yerlere kaydediyoruz. Aslında bunun bir kandırmaca olduğunu hepimiz biliyoruz. Bir türlü susturamadığımız iç sesimiz, o linklere, dosyalara, fotoğraflara, notlara hiçbir zaman bakmayacağımızı fısıldıyor kulaklarımıza.
Televizyon programlarında izlerken bile ruhumuzu sıkan “istifçilik” hastalığı, dijital düyaya da sıçradı. “Gelir zamanı” diyerek bir yerlere tıkıştırdığımız “saman” yığınları, her geçen gün biraz daha büyüyor. Farkına varmadan, kendi dijital samanlıklarımızı yaratıyoruz. İçinde kaybettiğimiz iğneyi bulmaya çalışırken kaybolmaya mahkûm olduğumuz devasa yığınları.
