Prof. Dr. Mehmet Ateş
Allah resulü ve beraberindekiler Mekke’den Medine’ye hicret esnasında, Kubâ’ya bir süre misafir olduktan sonra, Medine’ye doğru yola koyuldular. Günlerden cuma idi. Öğle civarı Rânûnâ Vadisi’ne varılmış, namaz vakti girmişti. Peygamber Efendimiz, Salim bin Avfoğulları’nın oturduğu bu vadide ilk cuma namazını kıldırdı ve Medine’nin ilk hutbesi diye de bilinen mana ve muhtevası manidar bir hutbe irad etti.
Mekke’deki sahabeler ticaretle uğraşan, güngörmüş, Şam’dan Yemen’e kadar ticaret yapan insanlardı. Medineliler ise daha mütevazı, çiftçilikle uğraşan kimselerdi. Hicretin sıkıntıları yok değildi. Hürriyet vardı; ama hasret büyüktü. Ekonomik sıkıntılar göz ardı edilemezdi. Peygamber Efendimiz, Rânûnâ Vadisi’ne geldiğinde cuma namazı için durdu ve yanındakilere Medine’deki arkadaşlarını da namaza davet etmelerini emretti. Hutbesini vermeye başladı. Muhacir ve Ensar bu hutbeye kulak kesildiler. Zira Allah resulü Mekke’den Medine’ye hicret etmiş; yeni yurdunda yeni bir strateji ile yeni mekânına yürüyordu.
Kur’an İle Meşgul Olalım
Üçüncüsü Kur’an-ı Kerim ile meşguliyettir. Kur’an ile iç içe geçmiş bir hayata sahip olabilmek ise ancak ilahi beyanı anlamaya çalışmakla ve anladıklarımızı harfiyen yaşamakla mümkündür. Çünkü ameller imanı ve İslam’ı her zaman diri tutar ve halis bir dairenin başlamasına vesile olur. Diğer taraftan tefekkür ufkumuzun genişlemesi, Kur’an’a olan saygımızı artırır. Bu saygı, Kur’an’ı daha da iyi bilmek isteğimizi kamçılar. Kur’an’ı bilme, Allah’ın emrettiği amellerin eksiksiz yapılmasını netice verir. Bu da iman ve İslam hakikatlerini besleyen en önemli faktörlerden biridir. İlahi Beyan’da anlatıldığı şekli ile gönlün İslam’a açılması Kur’an ile olur. Kur’an ile beraber olunursa insanın hidayete ereceğine yürekten inanmak lazımdır.
