Hasan Çağlayan
Dağdır benim babam; dağ. Onu ne çok özlerim. Onu anarım bazen, sabahtan akşama kadar. Onu düşler, onu susar, onu söylerim. Resmini ezbere çizer oldum. Başucumda o var. Onunla dolu defterim. Ziyaret günleri bir türlü gelmek bilmez. Gün saymaktan usanmam; koşar giderim. O da beni beklermiş, öyle diyor. Sımsıkı sarılır; öper, öper, öperim. Baba derim, niçin gelmiyorsun bizimle; evimizde büyük bir boşluk var sensiz? Baba, derim, ne zaman biter işlerin?
Biraz daha sürer, diyor. Önemliymiş, değilse ayrı kalmazmış bizden. Bunca insan ancak yetiyormuş. Kolay değilmiş. Hele bir bitsin, hele bir bitsin, uçarak gelirmiş. Özlediği yemeklerden yermiş. Denize gidermişiz; pikniğe, parklara, alışverişe birlikte. Çokça paramız olurmuş. Oyuncaklar, giysiler, yiyecekler alırmışız; harcarmışız dolu dolu. Bunları özlemiş.
