Hasan Çağlayan
Gecenin adımları sessiz. Meriç’in elleri titriyor üşümekten. Ayçiçekleri sana bakıyor; gün uykuda. Çocuklar, yıldızlar sımsıkı tutunmuş sana. Ha gayret Esma, az daha sabret. Üç adım sonrası özgür dünya.
Artık yeter! Geride kalsın acı, mihnet, zalimlikler. Görüyorsun ya ıslak her yer. Gözyaşı mı tarlaları sulayan böyle? Nehir diye akan ağıtlar mı? Esma, anneciğim, üzülme. Seninle birlikte Hazreti Rukıyye, Ümmü Seleme, Ümmü Habîbe…
Geçit vermez sular kale midir, yorar kalbini? Çocuklar üşür, ağlar; dağlar içini bir kızıl kor. Vedalar sarmış dört bir yanı; ama nasıl da zor. Şafağı giyindikçe, yolları incelttikçe, özgürlüğü hissettikçe güler yüzün. Sesine ne güzel yansır coşkusu özgürlüğün. Yaz bunları, hatıra kalsın annem; yazdıkları mücevherdir ölümsüzün.
Bak, oğlun nasıl da mütebessim. Kızın, o kırmızı kabanlı peri, nasıl da mutlu! Bebeğin, ulu dağa yaslanmış ceylan ya da dürülmüş bir dünya gibi. Yürüyün haydi; sizi bekler yeni Habeş diyarı. Yürüyün! Ayaklar hiç bu kadar güzel taşımamıştır yorgunluğu.
Esma, sırtında sema. Bulutsu adımların nereye yürür; cennete mi? Gülümse, iki cennet vaat eden bekliyor seni. Menziline giderken yağmur gibi yağ haydi. Bir menkıbe de senden kalsın geriye. Parlıyor bak sevincin gözleri. Sicim sicim yağ. Köpük köpük beze bahçeleri. İki bahar, sinesini açmış bekler durur. Haydi, bekletme çiçekleri.
Sevginin elleri dua dua yükseliyor göğe. Sevdanın adı sağanak sağanak doluyor gönüllere. Esma, anneciğim, unutma bizleri. Yer yer uğra, kederli evlerimize. O ölümsüz bahardan kokular serp üstümüze, e mi? Sen onu rengârenk yaşıyorsun. Bizleri de unutmazsın, değil mi?
