Hasan Çağlayan
Işte şimdi bir anlık mazideyim. Harem’de Üsküdar’da, mavideyim. Yürüyorum sabahın erkeninde. Kız kulesi duruyor yerli yerinde. Martılar dolaşır kendi hâlinde. O güzelim martılar, beyaz martılar, bir başka dünya var gözlerinde.
Görüyorum, karşıda nişâneler. Topkapı, camiler, minareler. Her biri bir tepede tarih fısıldar. Neler anlatırlar, neler neler. Beride Haliç, Galata, Beşiktaş. Bir müjde verirler sanki bugün de. Gökle buluşmuşlar öyle dupduru; dünyanın en güzel yerinde.
Bir. İki. Üç. Yürüyorum. Bir beyaz köşke giriyorum. Kitap köşküdür bu. İçindeyim. Mücevher sözlerleyim, tertemiz yüzlerleyim. Nurdan bir otağdır bu; ışıktan izlerleyim. Biliyorum.
Bir güvercin ya da çift başlı kartal. Germiş kanadını; her yerde İstanbul var. Marmara mavi deniz, Boğaz ve de Çamlıca. Camlarında ufuklar, ufkunda bütün dünya. Kalplere kurulmaya, gözlere nur olmaya, uçuşuyor göğsünden binlerce pırlanta. Gün erken. Ve derken Eyüp Sultan. Orda dua niyaz, orda simit ve çay. Bir yanda nur Hüdayi, ince bir mısra. Bir tas sıcak çorba, şiirden pay. Gülleri burcu burcu, vakit seher. Ne tatlı rüyaymış o günler meğer.
Gün sabah? Ah ki kahvaltı var. Dizilmiş bardaklar, tavşan kanı çay. Söz sohbet yürümüş, bal ile kaymak. Yüzler mütebessim. Kalpler sımsıcak. Birazdan tatlı bir telaş başlar. Şiirler, yazılar okunacak.
İşte salon; çay, çerez, tatlı bir ses. İşimiz hem zor hem de kolay. Eserler yansır perde perde. Ellerde kalemler, dillerde cümle. Saatler, saatler geçer böyle. Kalbim, ne güzel zamandı onlar. Tatlı bir hatıra şimdilerde.
Bir. İki. Üç. Karşım deniz. Yanım Boğaz. Sırtım Çamlıca. Kıtalar, denizler, bütün dünya. Kitaplar, kanatlar, beyaz bayraklar. Uçuşur hülyalar sağa sola. Derler ki yârın hepten aydınlık. Ve derler, selâmlar insanlığa.
