Hasan Çağlayan
Her sabah seninle uyanıyorum güne. Özledim. Yanımda değilsin işte. Sabahlar yarım. Akşamlar yarım. Olmuyor böyle baba; gün saymayı bıraktım. Bugün gelir desem, yok. Yarın diye beklesem, yok. Ne çok boşluk büyüyor bir bilsen içimde. Ah be babaa, alışılmıyor sensizliğe.
Biliyor musun, ağıtlarım gizli. Mutluyum herkeslerin gözünde. Babayla gezenler görüyorum; hüzünler yağıyor kalbime. Babasına koşanlar, bir dağa koştuğunu bilmem ki bilir mi? Ah be babaa, hiçbir şey doldurmuyor yerini. Baba diyen cümleler bir ateş bugünlerde.
Her yerde albümler, fotoğraflar, fotoğraflarımız… Her biri mutluluk dolu; her biri hatıramız. Rengârenk çiçeklerdi onlar; elimizden düşmezdi gittiğinde. Şimdi gözyaşı oldular, bakıp bakıp ağladığımız.
Sokaklar, parklar sustu sensiz. Sen de ağlıyor musun, vakitli vakitsiz? Hangi köşeye baksam acı. Hangi resme baksam yalnızlık. Göğümüz karardı. Dallarımız sarardı. Göç mevsimidir bu; her yanı kuşlar sardı. Penceresi buğulu bir güz gibiyiz artık. Aah babam, olmuyor böyle; albümleri sakladık.
Evler yalnız, odalar soğuk, biz yalnız… Sensiz ne kadarsa işte, o kadar anlamlıyız. Bir gün olur, kavuşma bayramı gelir mi? O, kupkuru dallar bir daha yeşerir mi? Çiçeklenir mi dersin kırlar, ovalar, dağlar? Aah babam, evimiz yeniden şenlenir mi?
Varsın, boynu bükük günler devretsin biraz. Boynum bükük. Varsın, hüzünlü geceler dönüp dursun. Yıldızım sönük. Yalnızlar inci mercan döksünler bir müddet, kırık dökük. Ruhumuz Rabbe dönük; ellerimiz semâda. Ah be babaam, özledik seni, büyük, küçük…
Uzayan günler mutluluğa yürüsün. Yürüsün. Ne güzel yakışır, bahar her yeri bürüsün. Göçmen kuşlar evlerine dönsün yine sevinçle; her yan gülsün. Diyelim sana, “Geel, kapımızı, soframızı açtık.” Ah be babaa, kavuşalım artık.
