Hasan Çağlayan
Şimdi serin bir rüzgâr. Yollarda sapsarı yapraklar. Sıra sıra gittiler göçmen kuşlar. Geldiler hüzün ve hazan. Her yerde anılar, her yerde güller Ali Şan. Sessizce gittin sen de bir kuş gibi kışın orta yerinde. Nakış nakış izler bıraktın geride. Şehirler yıkıldı ardından.
Şehirler, köyler ve bizler, can. Kırılmış camlar ve dikenler sardı her yeri. Acıtıyor kalpleri. Çekildi dilimizden cümleler. Ve bir kederdir şimdi; evler, sokaklar, caddeler dolaşan. Tarifsiz elemler vaktidir ölüm; yutkunuruz acıdan.
Oysa ne güzel günler yaşadık bundan önce. Birdik, beraberdik dünden önce. Sözün nehir olur akardı yazarken. Suları delice severdin susarken. Baharı bekler ve özlerdin. Yazlardı ülken. Yazları ne güzel yaşardık Ali Şan. Yolları yürürdük ne güzel. Lakin sen, öyküler toplardın ölümden.
Ölüm. “Ölüm en güzel nasihattir insana.” İyi ki var, biliyor musun? Ama sen sanki yaşıyor gibi sık sık geliyorsun. Bir söz, “Kimin bahçesi büyüktür ölümden?” diyor, sen ne diyorsun? Bir bahçedir son durağın öteden.
Ötedeyim. Ötedesin. Dünler ötelerde Ali Şan. “Yağmur”lu bir Hatay sabahı, içimizde öyküler, çevremizde bahar. İstanbul ya da Maraş’a gidiyoruz. Sözün peşindeyiz. Islanmışız; ama mutluyuz işte. Dostlarlayız; sımsıcak karışıp kaynaşan.
Ya da bir akşamda. Yine dostlarla. Sözlerin kıyısında, çayın buğusunda, oturmuşuz bir evin avlusunda, sevinçle doluyoruz can. O günler nasıl da ferah bugün, o avlu nasıl da huzur. Yeniden bir daha olsa uçarak geliriz her yandan.
Dağlar kekik kokar yine; bahçeler de reyhan. Coşkuyla yürürüz çiçekler arasından. Buğdaylar, pamuklar büyür; zeytinler gerinir. İncirle, üzümle dolar her yan. Rüzgârımız Akdeniz’den serin bir meltem, eser ılgıt ılgıt Amanoslardan.Şimdi kasım. Ben yine seni andım. Kar erkenden yağdı bu yıl. Kış ortası yaklaşıyor. Çayırlar, bahçeler tatlı bir sis. Yamaçlar ve tepeler
