Acıların sarılmaya başladığı yıllarda, savaşın bir de geride bıraktığı dul kadınlar, yetim çocuklar ve vatanından olan muhacirler var. Sokaklarda yaşayan, dilencilik yapan, üç kuruşa muhtaç şehit mirasları… Sultan II. Abdülhamid’in emriyle kurulan Darülaceze, açtığı yetimhane ile onlara da bir yuva olur. Minik ellerin el pençe divan durması fotoğrafın padişah hazretlerine sunulacak olmasından. Çocuksu yüzlerde tebessüm yerine hüzün var, yaşanan acının mimikleri, tarihe düşürülen hüzün gibi. Bugüne o sevimli çocukların hiçbirinin kalmadığını bilmek ise hayatın faniliğinin daha hazin bir yüzü…
